Wow & dan is het jaar alweer bijna teneinde. Terugblikkend op 2024 besefte ik net op mijn fietsje trappend met een stevig windje tegen:
‘Wat een bijzonder enerverend en pittig jaar was dit!’
Het jaar waarin mijn man Rudi inmiddels 60 jaar en ik 50 jaar geworden op diverse momenten onze twee mijlpalen hebben gevierd. Het jaar waarin Rudi zijn groothandel na bijna 30 jaar te bestaan bewust verkocht om hopelijk nog lang fit en actief te mogen genieten van ons vrije, mooie leven. Rudi heeft lang knalhard gewerkt; het kwam hem niet aanwaaien. Als geboren ondernemer heeft hij natuurlijk geen 5 werkdagen benut, want een week heeft er nu eenmaal 7 (en dat vond ie al zo weinig ;-). Hij nam met lef en volle overtuiging op de juiste momenten de juiste beslissingen. Rudi’s zienswijze en ruggegraad realiseerde een regionaal sterk leidendend bedrijf in een veranderde markt. Heb zoveel respect voor hem en ook qua afhandeling en overdracht van de zaak. Top hoe goed hij voor ons personeel zorgde; een mooi team waarvan een aantal met een lange staat van dienst; sommigen zijn ooit als jong jochie bij ons begonnen. Een mooi afscheid volgde deze zomer! En hoe hilarsch ook; ook nu nog worden we regelmatig gebeld door oud klanten; ‘Hallo Rudi, heb jij nog…. liggen. Kan ik het einde vanmiddag even komen ophalen?’ Ai, effe vergeten dat… Toch mooi he.
Maar helaas ook het jaar waarin we ons, na onze zomervakantie, beseften dat we 2 zeer goede vrienden; vooral structureel in Rudi’s leven (ruim 35 en 50 jaar bevriend & als broers) in no time gingen verliezen. Niet te bevatten en ongelofelijk verdrietig; 31 oktober en 3 november 2024 en dus 3 dagen na elkaar overleden! Veel te jong. Marius en John beide 63 jaar geworden. Beiden vol levenslust en hun proces zo bijzonder & verschillend vormgegeven. Ik ben ongelofelijk dankbaar voor de bijdragen die we ook in hun laatste levenfases tot eind 2024 mochten bieden; zeer intens. We hebben nog 1 kanjer in onze familie waar we onze vingers voor kruisen qua herstel vanuit een stevige oncologie diagnose. Die gaat het gewoon halen, zeggen we elke dag tegen elkaar! Want eerlijk gezegd waren deze 3 zieke kanjers in dezelfde periode eigenlijk niet te bevatten; een roller coaster!
Als je elkaar al zo lang kent is er in een goede vriendschap alles al gezegd. Het zijn vooral de vele mooie momenten die ik als herinneringen stevig koester! Eerlijk is eerlijk; meteen ook een stevige les voor mij! 13 jaar leeftijdsverschil met beide vrienden. Nu lijkt 13 jaar zo ver weg, maar voor je het weet ben je er.
De grote hamvragen voor Annemiek! ‘Doe je wat je wilt doen?! Ben je waar je wilt zijn?! Mag er iets veranderen? Geef je het juiste aandacht ? etc..’ Deze vragen neem ik mee naar het volgende jaar en ben zeer dankbaar dat ik dat kan.
Ja, ben blij met mijn man; no doubt about it. Zeker; ik plak hem ook wel eens achter het behang en hij mij ook (dat laatste zou je toch echt niet verwachten ;-). We zijn een stevige aan elkaar gewaagde match in heaven en soms ook niet. We lachen veel om en met elkaar en we vinden in stormen onze wegen naar elkaar. We stimuleren elkaar, ook al doet dat zeer, door de ander in de niets verhullende spiegel te laten kijken. Fijn dat je kan stoppen met werken en nee, ik ga niet stoppen met werken, dat weet mijn man al sinds we elkaar kennen. Moet je maar geen 10 jaar jonger exemplaar uitzoeken!
Ben inmiddels ‘gewend’ als we in een haven (we zeilen graag in Griekenland) een hapje eten en en passant de vraag krijg van bijv. een chique Belgische madame met te gebleekte tandjes; ‘Waar overwinteren jullie?’ Ik verslikte ik me nog net niet in mijn stukje vis en vergeet deze dame niet snel. Ik was toen nog maar net 50, he! Rudi laat zich door zo’n vraag niet afleiden; die komt snel met een adrem antwoord voor de chique Belgische madame, waar we dan weer met een te grote glimlach aan terugdenken. Ai, duidelijk een nieuwe levensfase aangekondigd, Annemiek. Ik was daar nog effe niet aangekomen met mijn blitse 4 jarige kPNI studie en dito luxe met de benen buiten boord praktijk. ‘Overwinteren’ heeft in mijn vriendenkring ineens een hele andere betekenis gekregen.
Een man 100% thuis schijnt even wennen te zijn. In mijn geval dus niet. Ik vind het heerlijk! Hij kan ook nog eens met plezier lekker koken zonder dat de keuken ontploft. Ook heb ik vooraf wat afspraken gemaakt; Me-time voor Annemiek (lees: af en toe even wieberen s.v.p.) en niet het eerste half jaar in de bedrijven van je vrienden aan de slag gaan. En ja, ook effe nadenken als je vrijwilligers werk gaat doen, dan graag met jonge mensen, was mijn verzoeknummer. Lees: de vriendenkring wordt ook ouder en dat juist fijn! Maar ja, borrels over kunstknieën en nieuwe heupen wordt niet mijn nieuwe hobby. Dus dat was mijn deal met Rudi, die zich nog geen moment verveelt. Hij vindt nog steeds elke dag te kort; hilarisch. Dat laatste had ik even niet zien aankomen.
Ook is mijn clan/ stam is lekker op orde. Dicht bij huis hebben we ons ‘klein Italië’ gerealiseerd á la een Blue Zone stijl. Dichtbij vrienden en familie (mijn mama!) op loopafstand met een warme en hechte band en een verwelkomend warm thuis; ben er trots op dat ik haar dochter ben. Ook discussies, correcties zijn van de partij naast vooral veel liefde, warmte, vaak lachen en elkaar in de waarde laten. Ieder laten groeien in zijn/ haar eigen tempo is een kunst. En bovenal genieten van wat er allemaal al is! Voor mij is dat gemakkelijk, want mijn glas is zeer vaak halfvol. Dat is meteen mijn kracht & ook mijn valkuil!
Vind mijn kPNI vak echt te mooi. Het geeft me inhoudelijk veel voldoening om een breed bijdragen te leveren aan herstelprocessen bij chronische ziekten. Ik ontmoet vele bijzondere klanten met helaas vaak langdurige klachten. Klanten die zich open stellen en waardoor je mede de essentie en oorsprong van de klachten analyseert en gecombineerd psychisch, neurologisch, immunologisch, metabool en o.a. hormonaal geconnecteerd oplossingen aanreikt. Heb altijd gezegd: ‘Ik voer mijn vak met passie en een mooie hartslag uit.’ Voel ik die niet meer dan ga ik wat anders doen!
In 2025 bestaat mijn praktijk 20 jaar; ik zie uit naar deze mijlpaal. Hard werken; Proud & Humble!
De kPNI dynamiek en de vernieuwingen houden me gaande. Ik weet nog lang niet genoeg en ‘kPNI is mijn verslaving.’ Daar ligt meteen een uitdaging voor een nieuwe jaar vanuit het thema balans werk en prive tijd!
Dus fietsende de winterglow tegemoet, suisde ik langs versierde huizen met kerstbomen en een ontelbaar volume aan lichtjes en het besef daalde serieus toen pas ECHT in. Serieus, heb ik een vier jarige SNRO geacrediteerde studie voltooid; des maar gerust kPNI 4 PLUS. Nou ja, nu nog een sciptie maken. Kom maar op! Met af en toe bloed, zweet en tranen. Van twee jaar studie naar 4 jaar studie: tuurlijk Annemiek! En dan wel effe in jaar 3 en jaar 4 met terugwerkende kracht ook de opdrachten, presentaties, tentamens van jaar 1 en 2 naast al het andere er ook bij doen. Elk jaar ook extra patiëntendagen, de nodige congressen en dan tuurlijk ook een theoretisch examen en een praktijkexamen in jaar 4. Ik had blijkbaar ook ergens een prive leven. Maar ja he… die titel met vooral bijzondere kennis….klinisch Psycho-, Neuro-, Immunoloog, (bijna) in the pocket
Lekker met die twee beentjes in de klei blijven staan. Want hoe top de titel ook is: het is geen goede uitsmijter voor mijn uiteinde (ooit)! En om maar bij het thema te blijven: Aanrader: boek van Eva Hermans- Kroot: Longeneeselijk
Heb hem net verslonden. Wat een top dame was die hele mooie Eva met een duidelijke boodschap: ‘Geniet nu, vier elk moment ten volste en Carpe Diem!’
